Cud eucharystyczny w Ludbregu (Chorwacja)

Ludbreg jest miasteczkiem, liczącym 3500 mieszkańców. Położony jest pomiędzy dwoma większymi miastami – Varazdin i Koprivnica. Miasteczko jest bardzo stare; już od czasów rzymskich istniały tutaj koszary wojskowe Castrum lovia.

Stąd pochodzi legenda, że Ludbreg znajduje się w centrum świata (Centrum mundi), ponieważ dwa wielkie miasta Europy – Budapeszt i Wiedeń są oddalone od niego dokładnie 225 km. Ten fakt został odnotowany na rynku starego miasta. Prawdopodobnie już w 381 roku na tych terenach istniała diecezja. W dokumentach datowanych na ten rok jest zapisane imię biskupa Amencjusza.

Zaraz po przybyciu i chrzcie Chorwatów powstała tutaj wspólnota wiernych. W pierwszych zapisach w zagrzebskiej diecezji z roku 1334 wzmiankowano już o parafii Najświętszej Trójcy i kościele w Ludbregu. Dzisiejszy kościół parafialny został zbudowany w 1410 roku na fundamentach starej bazyliki rzymskiej. Rok później zdarzył się cud eucharystyczny: pewien kapłan, którego imię dziś nie jest już znane, odprawiając Msze św. w kaplicy Krzyża Świętego (na zamku Batthany), zwątpił w przemienienie chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Wątpiąc, na własne oczy zobaczył w kielichu prawdziwą ludzką krew. Kapłan bardzo się przestraszył i przy pomocy murarza ukrył relikwie Najświętszej Krwi Chrystusowej. Umierając na łożu śmierci wyznał tajemnice o cudzie, i wskazał miejsce ukrycia relikwii. Wierni od razu zaczęli czcić relikwie, składać śluby. Cuda jakie się zdarzały (za wstawiennictwem Najświętszej Krwi) zostały spisane w tzw. Liber miraculorum – Księdze cudów.

W miedzy czasie węgierski szlachcic z Lentyja, Jan Sech, wysłał relikwie wraz ze pisanymi świadectwami Ojcu Świętemu do Rzymu. W roku 1513 papież Leon X wydal bulle, w której publicznie i uroczyście ogłosił autentyczność relikwii i pozwolił na jej czczenie.

W okresie baroku kościół parafialny został całkowicie odnowiony i powiększony. W 1779 roku został zbudowany mur obronny wokół kościoła jako ochrona przed tureckimi najazdami. W roku 1721 hrabina Eleonora Strattman ofiarowała bardzo drogocenną monstrancje ozdobioną szlachetnymi kamieniami, w której do dziś przechowywuje się relikwie Najświętszej Krwi Pańskiej. W XVIII wieku wybuchła epidemia trądu w rejonie Moslawiny; dlatego Chorwacki Sejm złożył ślubowanie – jeżeli Bóg zachowa lud chorwacki przed epidemią, wtedy Sejm zbuduje kościół Chrystusowego Grobu w miejscu gdzie się przechowywuje najcenniejszy skarb Królestwa chorwackiego, czyli w Ludbregu. Upłynęło sporo czasu gdy zaczęto wypełniać złożony ślub. Po kilku nieudanych próbach budowy, przed drugą wojną światową, zagrzebski arcybiskup, błogosławiony kardynał Alojzy Stepinac, rozpoczął akcje zbierania środków na budowę. Ale władze komunistyczne nie zezwoliły na budowę; oprócz tego kościół musiał się zająć rannymi przywożonymi z frontu. Błogosławiony arcybiskup zdecydował zebrane środki wykorzystać na budowę ,,domu caritasu parafialnego” obok plebani. Dom ten po wojnie został odebrany kościołowi przez władze komunistyczne. Kilka lat temu Kościół z powrotem odzyskał dom i dziś służy pierwszoplanowemu celowi.

Po wyborach demokratycznych w 1990 roku była możliwa budowa Sanktuarium, budowę zaczęto w 1993 roku, gdyż kościół parafialny był już za mały dla coraz większej liczby pielgrzymów.

Budowa kaplicy została zakończona w 1994 roku, a towarzyszyły jej ciągle niesamowite ofiary i trudności. Ówczesny arcybiskup zagrzebski, kardynał Franciszek Kuharic postanowił, by kaplica została poświęcona nie tylko Męce Chrystusowej oraz Jego Grobowi lecz także by zostało podkreślone Jego Zmartwychwstanie. Dlatego w kaplicy odnajdujemy dziś obraz ukrzyżowanego Chrystusa otoczonego aniołami, którzy zbierają Najświętszą Krew do kielichów; pod ołtarzem znajduje się statua Chrystusa złożonego do grobu; a w rogu kaplicy znajduje się mozaika zmartwychwstania Pańskiego. W pobliżu znajduje się czternaście stacji drogi Krzyżowej, a każda stacja jest swoistego rodzaju kapliczką z dwoma konfesjonałami. Odpust w Sanktuarium odbywa się w pierwszą niedzielę września, w tzw. ,,Świętą niedziele” oraz dzień wcześniej, w ,,Świętą sobotę”. Gromadzą się wtedy liczni pielgrzymi ze wszystkich stron Chorwacji, Węgier, Słowenii, Polski oraz innych krajów.

Pielgrzymi mogą przyjechać pociągiem przez Varaždin, albo z Zagrzebia przez Koprivnice. Samochodem można dojechac z Koprivnicy, lub autostradą z Zagrzebia przez Varaždin. Relikwia Najświętszej Krwi Chrystusowej jest znakiem, aby umocnić się w wierze, że On jest rzeczywiscie z nami do skończenia świata, własnie w Eucharystii. Nie wolno nam zapomnieć, jak mówi Pismo święte: ,,odkupionymi zostaliśmy – nie srebrem lub złotem, lecz Przenajświętszą Krwią Chrystusową, niewinnego i czystego Baranka Bożego”. Tak wysoką cenę zapłacił za nas Syn Boży.